Wobec grożącej trudnej społecznie sytuacji rozpoczęła się już we wczesnych latach 90-tych polityka „zachowania centrów
przemysłowych” w dawnej NRD. Tak więc również w Bitterfeld nastąpiła zmiana kursu, w ramach którego powinno się przy użyciu środków ochrony przyrody zachować charakter miejsca, jako centrum
przemysłu chemicznego, względnie dopomóc do jego ponownego ożywienia.
Doprowadzono więc do powstania Parku Chemicznego Bitterfeld-Wolfen na miejscu zburzonych
zakładów. W Bitterfeld osiedlały się zachodnioniemieckie i zagraniczne firmy jak Bayer, Hereaus i Degussa, zachęcone przez nową, wspieraną przez państwo, politykę przemysłową, tak, że
w 1998 roku było zatrudnionych przez 400 firm 10.000 osób w nowych fabrykach.
Koncepcja „Parku Chemicznego” odpowiadała aktualnemu programowi łączącemu z jednej strony nowoczesny przemysł a z drugiej
długofalowy, zgodny z ochroną środowiska rozwój regionu i jego krajobrazu. Otwarcie kilku firm stawiających na odnawialne źródła energii, jak producent fotoogniw Q-Cells, wzmacniały nowy
wizerunek przemysłu w Bitterfeld. W związku z tym widoczne są także starania o uczynienie tego regionu bardziej zielonym i turystycznym. Działania te miały na
celu ukształtować ten region jako przyjazny teren wypoczynkowy w miejsce dawnego zanieczyszczonego krajobrazu. W tym celu nie tylko oczyszczono jeziora
i rzeki, lecz także utworzono trasy piesze, miejsca wypoczynku, punkty widokowe, schroniska, tak że właśnie „chemiczne miasto” Bitterfeld mogło zacząć używać określenia „miasto nad jeziorem”.
Wobec obniżającej się emisji substancji szkodliwych, oczyszczonych powierzchni ziemi i wody, kiedyś okopconego nieba, a
teraz znowu niebieskiego, wydaje się uzasadnione ogłoszenie Bitterfeld za udany przykład rozwoju w obszarze ochrony środowiska w trakcie dokonującego
się zjednoczenia Niemiec i likwidacji socjalistycznego wschodnioniemieckiego reżimu. Ówczesna minister środowiska, Angela Merkel, w 1997 roku chwaliła Bitterfeld jako przykład udanego uzdrowienia
przemysłowych pozostałości.
